Σχολικό! χώρος... ιδεών... νέων

Μια φορά κι έναν καιρό, μια Κυριακή, βρέθηκα ξαφνικά σε μια χώρα που όλοι δεν κοιτούσαν πώς θα πάει η μέρα τους, αλλά πώς θα πάει η δουλειά τους. Σε κάποια στιγμή κοντοστάθηκα σε ένα πλατύσκαλο και άκουγα ό,τι λέγανε. Λέγανε ότι σήμερα δεν είναι Κυριακή αλλά Προδευτέρα, έτσι την έλεγαν.

Αν ζούσα στη χώρα του Αρπατίλαου θα ήθελα τα πράγματα να ήταν ακριβώς όπως στη δική μου χώρα. Θα ήθελα να υπήρχε Κυριακή γιατί η Κυριακή είναι για όλους μας η μέρα της ξεκούρασης. Ακόμη θα ήθελα να υπήρχαν τα πάρτι και οι Απόκριες γιατί με αυτές τις δύο γιορτές θα ήμασταν χαρούμενοι.

Ο Αρπατίλαος δεν ξέρει τι θα πει ξεκούραση για τους εργάτες του […]

Ειρήνη Σ.
Ε' τάξη

[…] "Ήταν μια πεταλούδα κατακόκκινη σαν φλόγα και χιλιάδες μαξιλάρια που είχαν κατασκευαστεί με σκοπό τα όνειρα. Αλλά τα όνειρα δεν σβήνουν τόσο εύκολα. Κάτι ονειράκια τόσο δα που δε σου γεμίζουν το μάτι, φουντώνουνε καμιά φορά όπως η φλόγα, γίνονται σίφουνας, λαίλαπα, και κάνουν τον κόσμο άνω κάτω".

Κωστούλα
Ε' τάξη

Η ζωή μας στην Ουρανούπολη ήταν πολύ δύσκολη. Εγώ και οι φίλες μου κάθε μέρα σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα. Μέχρι που μια μέρα αποφασίσαμε να κλείσουμε ένα ραντεβού με το βασιλιά. Θα συζητούσαμε εκεί όλα τα προβλήματά μας.

Ο βασιλιάς μας δέχτηκε. Περάσαμε μέσα στο παλάτι και πήγαμε στο χώρο που ήταν ο βασιλιάς. Συζητήσαμε τα προβλήματά μας όπως οι προδευτέρες, οι κακοί νόμοι, οι εφιάλτες, οι πολλές φυλακές. Ο βασιλιάς άκουγε ξαφνιασμένος. Όταν τελειώσαμε φώναξε τους φρουρούς και μας πήγαν στη φυλακή του παλατιού.

Οι γονείς μας μας έψαχναν παντού. Μόλις έμαθαν ότι είμαστε στη φυλακή ήρθαν αμέσως. Μας υποσχέθηκαν πως θα μας βγάλουν απο εκεί.

Το άλλο βράδυ ήρθαν μαζεύτηκαν πολλοί. Βάλανε δυο άντρες να κάνουν πως τσακώνονται. Όλοι οι φρουροί έτρεξαν προς τα εκεί. Όλοι οι υπόλοιποι πήραν τις σκάλες που είχαν φέρει και τις έβαλαν δίπλα στη φυλακή. Άνοιξαν και τις πόρτες της φυλακής και κατεβήκαμε από τις σκάλες.

Το άλλο πρωί ο Αρπατίλαος όταν είδε ότι λείπαμε σκότωσε όλους τους φρουρούς. Ύστερα δεν μπορούσε να κυβερνήσει μόνος του την Ουρανούπολη και έφυγε μακριά σε άλλη χώρα.

Έτσι τώρα η Ουρανούπολη ειναι χωρίς φυλακές, χωρίς προδευτέρες και γενικώς χωρίς ΑΡΠΑΤΙΛΑΟ.

Τώρα νιώθω πολύ μεγάλη χαρά και ευτυχία που η πόλη μου είναι χωρίς προδευτέρες. Η πόλη μου είναι πολύ καλύτερη από πριν, γι’ αυτό και χαίρομαι.

Ελένη
Στ’ τάξη

Αν ζούσα στην Ουρανούπολη η ζωή μου θα ήταν πολύ δύσκολη επειδή ο κακός και άπληστος βασιλιάς Αρπατίλαος θα είχε καταργήσει τις Κυριακές και έτσι θα κάναμε μάθημα και μόνο μία μέρα θα είχαμε για ξεκούραση, το Σάββατο. Επίσης, θα είχε καταργήσει τις Απόκριες, τα πάρτι των γενεθλίων κ.ά. Ακόμα θα είχε φτιάξει εφιαλτικά μαξιλάρια για να μάθει για να μάθει γιατί δεν τον αγαπάνε οι υπήκοοί του.

Η κατάσταση αυτή δεν θα μου άρεσε κι έτσι εγώ και τα παιδιά της Ουρανούπολης θα βρίσκαμε έναν τρόπο τα εφιαλτικά μαξιλάρια να γίνουν αντιεφιαλτικά, οι Προδευτέρες να γίνουν Κυριακές, να γιορτάζαμε τια Απόκριες και τα πάρτι των γενεθλίων. Ο τρόπος που θα έβρισκα θα ήθελε πολλή σκέψη και πολλές μέρες, αλλά όχι… η ιδέα μου ήταν να βρούμε το λουλούδι που κάνει τους ανθρώπους καλούς. Το είπα αμέσως στα παιδιά και ξεκινήσαμε για το δάσος.

Αυτό το λουλούδι ήταν κίτρινο και μύριζε πολύ ωραία. Αν βρίσκαμε αυτό το λουλούδι και το πηγαίναμε στον Αρπατίλαο, όλα θα γινόντουσαν όπως πριν. Ευτυχώς, το λουλούδι βρέθηκε κι έτσι ξεκινήσαμε πάλι για την Ουρανούπολη.

Μόλις φτάσαμε σκεφτήκαμε πώς θα μπούμε στο κάστρο. Η ιδέα της Μυρτώς ήταν πολύ καλή: να ξεγελάσουμε τους φρουρούς λέγοντάς τους ότι θέλουμε να δώσουμε αυτή την ανθοδέσμη στον Αρπατίλαο. Έτσι μαζέψαμε διάφορα λουλούδια και μέσα σε αυτά ήταν και το κίτρινο λουλούδι. Στους φρουρούς είπαμε ότι θέλουμε να δώσουμε μια ανθοδέσμη στο βασιλιά Αρπατίλαο κι έτσι μας άφησαν. Μόλις μπήκαμε ο Αρπατίλαος χάρηκε που του πήγαμε την ανθοδέσμη κι έτσι τη μύρισε αμέσως χωρίς δισταγμό.

Όλα άλλαξαν. Ο Αρπατίλαος διέταξε να γίνουν όλα όπως πριν. Και σε μας να δώσουν ένα σωρό καραμέλες και δώρα.

Θα ένιωθα πολύ ωραία και χαρούμενα που τους βοήθησα.

Μαρία Κ.

Στ’ τάξη

Κάποτε λοιπόν στην Ουρανούπολη υπήρχε ένας άρχοντας που ήθελε να καταστρέψει τα όνειρα του κόσμου. […] Αν ζούσα στη χώρα του Αρπατίλαου θα ήθελα να γίνω άρχοντας για να κάνω τον κόσμο ευτυχισμένο, χαρούμενο και να υπάρχει αγάπη μεταξύ τους. […]

Αν έφευγε ο Αρπατίλαος από τη χώρα οι άνθρωποι θα ήταν πολύ χαρούμενοι και πολύ ευτυχισμένοι. Εγώ θα είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα βοηθήσω τον κόσμο αλλά και συγκινημένη επειδή πρώτη φορά θα κάνω κάτι πολύ σημαντικό. Εγώ και ο κόσμος θα χαρούμε πολύ γιατί θα υπάρχουν όνειρα και γιορτές που θα διασκεδάζουμε.

Νομίζω πως όταν μεγαλώσω θα κάνω κάτι καλό για τον κόσμο. Θα είναι ακόμα μεγαλύτερο αυτό που θα κάνω.

Κωνσταντίνα
Ε’ τάξη

[…] Αν έφευγε ο Αρπατίλαος και αν μπορούσα, θα γινόμουν εγώ άρχοντας και έτσι τα παιδιά θα πήγαιναν σχολείο, θα κάνανε ό,τι ήθελαν και δεν θα απαγορεύονταν τίποτα. […] Οι άνθρωποι θα είχαν τα δικαιώματα να κάνουν ό,τι θέλουν. Μακάρι αυτό το όνειρο, να γίνω άρχοντας, να πραγματοποιηθεί για μια ζωή καλύτερη.

Αναστασία
Ε’ τάξη

Αν ζούσα στη χώρα του Αρπατίλαου θα κατάστρωνα ένα σχέδιο μαζί με μια φίλη μου. […] Θα προσπαθούσα εγώ και η φίλη μου να βρούμε κάτι που να έμοιαζε σαν τα μαγικά μαξιλάρια του Αρπατίλαου. Μετά θα τα βάζαμε πάλι εκεί που τα είχε, χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Μετά δεν θα έβλεπε κανείς εφιάλτες και ο αρχιμάγος θα είχε νευριαστεί και ξαφνιαστεί γιατί τα μαγικά του μαξιλάρια δεν θα είχαν μάγια.

Και τότε θα ήμουνα πολύ ευτυχισμένη, εγώ και η φίλη μου, θα πετούσαμε από τη χαρά μας που δεν θα υπήρχαν πια τα εφιαλτικά μαξιλάρια και ο κόσμος θα απελευθερωνόταν από τον αρχιμάγο.

Μαρία Ντ.
Στ’ τάξη

[…] Ευτυχώς που το μικρό παιδάκι άκουσε τους δούλους να μιλάνε για τα μαγικά μαξιλάρια και τώρα πια δεν έχουμε κανέναν Αρπατίλαο να μας λέει τι θα κάνουμε και έτσι από τότε οι Ουρανοπολίτες είναι χαρούμενοι.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008,

Βάσω
Στ’ τάξη